Αθήνα 17.11.2005
Αν νομίζετε ότι δεν υπάρχει, κάνετε λάθος. Θα μπορούσε να λέγεται και του "περιπλανώμενου Ιουδαίου". Απο τον θεσσαλικό κάμπο στην ανεργία και μετά Σπέτσες, Ποντοκώμη Κοζάνης, ανεργία, Σούρπη Μαγνησίας, ξανά ανεργία, Μαρτίνο Φθιώτιδας, Κως, Καρδίτσα. Χωρίς οικογένεια. 

Εις δόξαν των διαρκών εκπαιδευτικών... μεταρρυθμίσεων, ιδού το σύνδρομο:


TO ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΡΙΑΣ

ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΣΣΕΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΕΣ-ΤΡΙΕΣ, ΩΡΟΜΙΣΘΙΟΙ -ΕΣ

ΣΑΣ ΧΑΙΡΕΤΩ

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την Οδύσσεια όχι ενός αεροπόρου αλλά μιας πρώην αναπληρώτριας (16μηνίτισας ) και νυν μόνιμης –επιτέλους- καθηγήτριας φιλολόγου. Θέλω μ’ αυτόν τον τρόπο αφενός να ξορκίσω τα φαντάσματα, που μάλλον θα με καταδιώκουν χρόνια, και αφετέρου να σας μεταγγίσω κουράγιο, δύναμη, αποφασιστικότητα, προσήλωση στο στόχο σας με κυρίαρχο σύνθημα μόνο ένα: ΕΠΙΜΕΙΝΕΤΕ, ΘΑ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΘΕΙΤΕ ΑΛΛΑ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ!

Ας ξεκινήσω από τα δεδομένα: Κυρία, Λαρισαία, άγαμη και άτεκνη, ετών 38 σήμερα, πτυχίο του ’89 με βαθμό «Αριστα 9,5», μεταπτυχιακό με βαθμό «Αριστα 10» του ’93, βρέθηκα, ξαφνικά, μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα: την κατάργηση της επετηρίδας. Στα 26 μου ανακάλυψα ότι όλοι οι κόποι, ο αγώνας μου, τα όνειρα μου, δεν συναρτώντο απαραίτητα με επαγγελματική αποκατάσταση. Ακόμη περισσότερο, συνειδητοποίησα ότι, ενώ εγώ ήμουν χαμένη στις ακαδημαϊκές μου αναζητήσεις, οι συμφοιτητές μου και οι περισσότεροι συνάδελφοι μου είχαν ήδη ξεκινήσει την επαγγελματική τους σταδιοδρομία, κυρίως στα νησιά, μαζεύοντας προϋπηρεσία και μόρια, κάτι που στην πορεία αποδείχθηκε σωτήριο για κείνους μα ολέθριο για μένα. Περιμένοντας το διορισμό μέσω επετηρίδας είχα χάσει το τρένο -βέβαια όχι λόγω δικής μου υπαιτιότητας. Από τότε αρχίζει η Οδύσσεια.

Αίτηση για αναπληρώτρια κάθε άνοιξη ή καλοκαίρι, άγχος κάθε Σεπτέμβρη ή Οκτώβρη, ανακούφιση όταν με καλούσαν, προβληματισμός κι απελπισία όταν έμενα εκτός νυμφώνος! Βέβαια, θα μπορούσα να δώσω εξετάσεις στο ΑΣΕΠ. Θεώρησα, όμως, ότι με πρόσβαλλε εξαιρετικά να αποδείξω την αξία μου για μιαν ακόμη φορά ενώπιον των κυβερνώντων. Ηταν θέμα αρχής!

ΔΕΝ ΕΔΩΣΑ ΠΟΤΕ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΑΣΕΠ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΑ, ΠΑΡ' ΌΛΕΣ ΤΙΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΕΣ!

Εδώ, πρέπει να προσθέσω ότι ήμουν από τους -τις τυχερούς -ές: λόγω σπουδών και από επιλογή δεν είχα οικογένεια ούτε υποχρεώσεις. Μπορούσα, λοιπόν, να πάω οπουδήποτε με καλούσαν: δούλεψα 2 χρόνια σε δυσπρόσιτα σχολεία στο νομό Λάρισας (Καρυά και Λιβάδι για τους επαίοντες), ’96 και 97. Μετά το χάος! 2 χρόνια εκτός! Πάλι, όμως, ήμουν τυχερή: η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς μου επέτρεπε να μην υπάρχει πρόβλημα οικονομικό. Η προσωπική μου, όμως, αξιοπρέπεια είχε τρωθεί. Στα 30 μου, πια, ζούσα με τα με τα λεφτά της μαμάς μου! Οποίος εξευτελισμός! Ευτυχώς, με την προυπηρεσία μου και με τον νόμο για τους 16μηνίτες, υπήρχε φως. Η ταλαιπωρία θα συνεχιζόταν, βέβαια, για χρόνια ακόμη.

Κάθε φθινόπωρο το ίδιο σκηνικό: ένα αυτοκίνητο γεμάτο με την προίκα μου, μια κακόμοιρη μάνα, που έσερνα μαζί μου μέχρι να τακτοποιηθώ, και περιήγηση ανά την Ελλάδα! Σπέτσες, Ποντοκώμη Κοζάνης , Σούρπη Μαγνησίας, Μαρτίνο Φθιώτιδας. Φτάσαμε αισίως στο σωτήριο έτος 2004. Ετών, πια, 37. Αγαμη φυσικά κι άτεκνη. Εξ ανάγκης πλέον. Πώς να ευοδωθεί μια σχέση μονίμως από απόσταση; Ξέρετε πόσο το έχω πληρώσει αυτό; Κι ακόμη το πληρώνω. Τα κοινωνικά κριτήρια τα σέβομαι και τα αποδέχομαι. Διαμαρτύρομαι, όμως, όταν προσλαμβάνουν τη μορφή κοινωνικού ρατσισμού! Ούτως ή άλλως τα μόρια γάμου και παιδιών, κατά τη μονιμοποίηση, προστίθενται στην συνολική προυπηρεσία. Δεν είναι άδικο, όμως, να αντιμετωπίζονται οι άγαμοι συνάδελφοι ως λιγότερο ταλαιπωρημένοι μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν παιδιά; Δεν είναι περισσότερο άδικο να απαιτείται από αυτούς να κατανοούν και να υποχωρούν, ακόμη κι όταν έχουν περισσότερα μόρια προυπηρεσίας; Έχω κουραστεί να απολογούμαι για την προσωπική μου ζωή, ως μη όφειλα! Απλώς,ως προβληματισμό το καταθέτω. Παρόλα αυτά ο περιπλανώμενος Ιουδαίος επέζησε. Με τους διορισμούς του 2004 μονιμοποιήθηκα! 15 χρόνια μετά την ορκωμοσία μου, έφτασα επιτέλους στη δική μου Ιθάκη. Διορίστηκα στη Β΄ Δωδεκανήσου, στην Κω. Η ταλαιπωρία έλαβε αίσιο τέλος!

Πριν, όμως, κλείσω αυτή την -ίσως κουραστική για σας εξιστόρηση- πρέπει να αναφέρω ότι τίποτα δεν μας χαρίστηκε! Αγωνιστήκαμε με νύχια και δόντια, κινητοποιηθήκαμε, δημιουργήσαμε την ΠΕΑ, αναγκάσαμε με τις κινητοποιήσεις μας να μας προσέξουν, να ασχοληθούν μαζί μας οι κυβερνώντες τότε και η αντιπολίτευση και νυν κυβέρνηση. Πιστέψτε με, έχουμε διανύσει πολλά χιλιόμετρα διαδηλώνοντας και φωνάζοντας, διεκδικώντας τα δίκαια αιτήματά μας. Εχουμε βραχεί, έχουμε ιδρώσει, έχουμε εξευτελιστεί, σχεδόν έχουμε φάει ξύλο για να είμαστε σήμερα μόνιμοι καθηγητές. Το ξανατονίζω: ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΜΑΣ ΧΑΡΙΣΤΗΚΕ! Τίποτα δε μας χαρίζεται γενικά στη ζωή το ξέρετε, φαντάζομαι, όλοι.

Καταλήγοντας, θέλω να κλείσω την εκ βαθέων εξομολόγηση μου μ’ ένα παράπονο, μια παραίνεση και μια ευχή:

Το σύνδρομο του αναπληρωτή -ο όρος είναι δικός μου- θα το κουβαλώ μέσα μου για όλη μου τη ζωή. Με σημάδεψε κι εμένα κι όλους τους ομοίους μου. Σήμερα, 2ος κατά σειρά χρόνος μονιμότητας, υπηρετώ στην Καρδίτσα -πήρα μετάθεση τον Απρίλιο του 2005- μένω, μετά από πολλά χρόνια, στο σπίτι μου, συνυπάρχω με τους δικούς μου ανθρώπους σε καθημερινή βάση και ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΑΚΟΜΗ! Ξέρετε πότε συνειδητοποίησα ότι τελείωσαν όλα καλώς; Στις 16 Ιουλίου του 2005, όταν πληρώθηκα το β΄ δεκαπενθήμερο του μισθού μου, όταν δε χρειάστηκε να τρέξω ξανά στον ΟΑΕΔ! Αυτό είναι το παράπονο μου, ότι χρειάζεται καιρός για να το ξεπεράσω. Ισως δεν το ξεπεράσω ποτέ. Ίδωμεν…

Η παραίνεση είναι: ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ, ΜΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΣΤΕ!

Κυρίως, ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΤΕ και ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΕ!!!

Η ευχή προέρχεται ειλικρινά μέσα από την καρδιά μου:

ΣΥΝΤΟΜΑ ΝΑ ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ! ΝΕΟΙ Ή ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ,

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΙ!

Ο Λ Ο Ι  Σ Α Σ!!!