Αθήνα 27.5.2006
Στο βασικό κριτήριο για πρόσληψη σε θέση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του δημόσιου τομέα, τον βαθμό Απολυτηρίου, αναφέρεται ο κ. Τάσος Αποστολίδης, θεωρώντας άδικο το να κρίνεται κανείς ισοβίως από αυτόν.

Το πλήρες κείμενο της επιστολής του είναι το εξής:

Θέλω να θίξω ένα μείζον ζήτημα που αφορά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των προσλήψεων που γίνονται σήμερα στο δημόσιο και ευρύτερα δημόσιο τομέα. 

Μια από τις βασικές "πηγές" μορίων που προσμετρώνται και υπολογίζονται για την πρόσληψη ενός ατόμου, είναι ο βαθμός απολυτηρίου του Λυκείου. Θεωρώ τη συγκεκριμένη ρύθμιση αν μη τι άλλο άδικη, πιστεύοντας ότι ο μόνος τρόπος αποτροπής παρατράγουδων, είναι η θέσπιση ενός συστήματος εξετάσεων που να πιστοποιεί γνώσεις, εμπειρίες, επίπεδο νοημοσύνης (εδώ χωρά συζήτηση) και λοιπά δεδομένα.

Πως είναι δυνατόν κάποιος που τελείωσε το λύκειο 10 χρόνια πριν να αξιολογείται ισοβίως!!! με βάση εκείνη την απόδοση που είχε, τη δεδομένη χρονική στιγμή και υπό τις τότε συνθήκες.

Υπέβαλα αίτηση και δικαιολογητικά για πρώτη φορά φέτος, για το δημόσιο τομέα, και στην προκήρυξη είδα ότι βασικό στοιχείο αξιολόγησης (για θέση ΔΕ) ήταν ο βαθμός απολυτηρίου του Λυκείου.

Τελείωσα το Λύκειο το 1998, με βαθμό σχεδόν 13, δηλαδή ένα βαθμό πολύ χαμηλό, που δεν ανταποκρινόταν σαφώς ούτε στην προσπάθεια που κατέβαλλα, αλλά ούτε και στο επίπεδο μόρφωσης που έλαβα από το Λύκειο.

Σε ένα Πολυκλαδικό Λύκειο, όταν αυτά λειτουργούσαν, συνηθιζόταν οι μαθητές των κλάδων να παίρνουν βαθμούς που να πλησιάζουν στο 20 ή να κυμαίνονται μεταξύ 18,5-20. Οι βαθμοί έμπαιναν με γενναιοδωρία από τους καθηγητές, καθώς με το βαθμό απολυτηρίου και το σχετικό μηχανογραφικό έμπαιναν τότε οι απόφοιτοι κλάδων σε ΑΕΙ-ΤΕΙ.

Μάλιστα, υπήρχε και σχετικός ανταγωνισμός στα 10 Πολυκλαδικά Λύκεια της Χώρας, οπότε και οι διευθυντές των ΕΠΛ έδιναν "γραμμή" στους καθηγητές, ώστε να αυξήσουν τα ποσοστά επιτυχίας των Λυκείων τους.

Αντίθετα, οι μαθητές των παλιών καλών ΔΕΣΜΩΝ, όπως ο υπογράφων, αξιολογούνταν με πολύ αυστηρά κριτήρια, υποτίθεται για να βάλουν τα δυνατά τους στις πανελλήνιες.

Αν υπολογίσει κανείς, τη μη συμπάθεια καθηγητών (τρομερή πληγή στην αξιολόγηση των μαθητών ακόμη και σήμερα) ή κάθε άλλο κόμπλεξ που μπορεί να έχουν οι εκπαιδευτικοί, καθώς και άλλους παράγοντες όπως οικογενειακές καταστάσεις που βαρύνουν την ψυχολογία ενός μαθητή στην τρίτη Λυκείου (διαζύγιο, θάνατοι κλπ), τότε η απόδοση ενός μαθητή μπορεί δικαιολογημένα να είναι χαμηλότερη από αυτό που αξίζει, από αυτό που προσπάθησε. 

Με λίγα λόγια, η εξέταση λίγων ωρών βάζει έναν "βαθμό" βάσει του οποίου κάποιος αξιολογείται ισοβίως!!! Είναι παράδοξο και μέχρι τώρα δεν έχει γίνει κάτι για να αλλάξει.
Στα 8 χρόνια που εργάζομαι ως δημοσιογράφος, έχω εργαστεί και συνεργαστεί με κρατική, ιδιωτική και περιφερειακή τηλεόραση, εφημερίδες, περιοδικά, ηλεκτρονικές πύλες, υπουργεία κ.α., θεωρώντας ότι κατάφερα να φτάσω εργασιακά και επαγγελματικά σε πολύ ποθητές θέσεις, μόνο και μόνο γιατί κρίθηκα βάσει ενός πλούσιου βιογραφικού αλλά και γιατί οι επιχειρήσεις που με προσέλαβαν δοκίμασαν τη δουλειά μου και πείστηκαν.

Εχω, όπως όλοι οι Ελληνες πολίτες, το δικαίωμα να εργαστώ στο Δημόσιο. Κι όμως, το σύστημα που ισχύει σήμερα, είναι σίγουρα αναξιοκρατικό όταν σε κρίνει από την απόδοση λίγων ωρών εξετάσεων.

Τι πάει να πει βαθμός απολυτηρίου; Γιατί καλύτερα δεν μετονομάζεται το απολυτήριο σε "Ισόβια Βεβαίωση Ικανότητας" μήπως και οι μαθητές κοπιάσουν περισσότερο ή χρησιμοποιήσουν όσα μέσα έχουν και δεν έχουν για να κάνουν κάτι καλύτερο;

Αν ρωτήσει κάποιος σήμερα έναν μαθητή για το αν γνωρίζει ότι με το βαθμό που βγάζει σήμερα θα κρίνεται για όλη του τη ζωή, ή τουλάχιστον για το παραγωγικότερο κομμάτι της ζωής του, τότε η πιθανότερη απάντηση που θα πάρει θα είναι "οχι".  

Πόσο μάλλον, αν αναλογιστεί κανείς σήμερα ότι αμφισβητείται (δικαίως και για ευνόητους λόγους) η τεχνική της συνέντευξης, από όπου και μπορεί να εξαχθούν πολύ χρήσιμα συμπεράσματα για τις δεξιότητες, ειδικές ικανότητες, επίπεδο αντίληψης και τόσα άλλα.

Και λέμε όχι στη συνέντευξη, γιατί δεν μπορεί να διασφαλίσει τη διαφάνεια, αλλά λέμε ναι στο βαθμό του απολυτηρίου. 

Εχω σπουδάσει, μιλάω πέντε ξένες γλώσσες, έχω παρακολουθήσει επαγγελματικά σεμινάρια επί χιλιάδες ώρες, παρακολουθώ συνέδρια και ημερίδες, εχω (κατά τη γνώμη μου) λαμπρό βιογραφικό και αξιοζήλευτη προϋπηρεσία, και παρόλα αυτά έχω την αίσθηση ότι δεν κάνω για το Δημόσιο.

Εύγε! Ας λειτουργήσει τότε ο Δημόσιος Τομέας με τα στελέχη που νομίζει ότι πρέπει να έχει.

Ευχαριστώ για το χρόνο (και το χώρο, σε περίπτωση δημοσίευσης της παρούσας επιστολής)

Με τιμή

Τάσος Αποστολίδης