Περί του ΑΣΕΠ, των μουσικών και της... αμνησίας των πολιτικών

«... Θα χρειαστεί να γίνουν οι πίνακες, τους οποίους θα συντάξουμε με άλλη λογική. Δεν θα έχουμε, δηλαδή, μουσικολόγους στην αρχή και να έρχονται οι ωδειακοί κι αφού εξαντληθούν οι πρώτοι να μπουν οι δεύτεροι, αλλά θα έχουμε τη ρύθμιση εκείνη που θα οδηγεί σε δύο χωριστές δεξαμενές».
(Από τη συνέντευξη του υφυπουργού Παιδείας Γ.Καλού στη Λία Νικητάκη- "Απογευματινή", 25/4/2006).

Από πρόσφατα δημοσιεύματα του Τύπου σχετικά με τον επικείμενο διαγωνισμό ΑΣΕΠ για καθηγητές μουσικής φαίνεται ότι ΚΑΙ αυτές οι εξαγγελίες της ηγεσίας του ΥΠΕΠΘ …ξεχάστηκαν, καθώς –απ’ ότι φαίνεται– δικαίωμα συμμετοχής θα έχουν αποκλειστικά οι απόφοιτοι των πανεπιστημιακών τμημάτων μουσικών σπουδών.

Δεν είναι βέβαια καθόλου πρωτότυπη ούτε και πρωτοφανής μια τέτοια …αυτοδιάψευση:
- Οι δεσμεύσεις του Πρωθυπουργού για δικαίωση των συμβασιούχων έμειναν –σε μεγάλο βαθμό– στα χαρτιά, καθώς μικρό μόνο μέρος δικαιώθηκε. Τους περισσότερους τους περίμενε η απόλυση ή η παράταση της «ομηρίας» τους (χαρακτηριστική περίπτωση κυβερνητικής ανακολουθίας στο θέμα των συμβασιούχων, οι εμπειροτέχνες καθηγητές παραδοσιακών οργάνων στα μουσικά σχολεία που ακόμα περιμένουν πότε θα ισχύσουν και γι΄αυτούς οι πρωθυπουργικές δεσμεύσεις!).
- Τα …«ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» για «διαφάνεια παντού», για αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ασθενέστερων τάξεων, για παιδεία και πολιτισμό, έμειναν λόγια, το «5% για την παιδεία» παραπέμπεται στις καλένδες, το «προφίλ» του «μεσαίου χώρου» κατέρρευσε οριστικά κάτω από τις …ροπαλιές των δυνάμεων καταστολής στα κεφάλια φοιτητών, πανεπιστημιακών και συνδικαλιστών του εκπαιδευτικού κινήματος.

Αποτελεί, δίχως άλλο, modus vivendi για τα κόμματα εξουσίας (δηλαδή τα αστικά κόμματα) να υπόσχονται και να αθετούν, να τάζουν και να παίρνουν πίσω, να λένε και να «ξελένε». Όσο κι αν «το΄χουμε δει το έργο» (και θα το ξαναδούμε), είμαστε υποχρεωμένοι -μέχρι να καταφέρουμε να αλλάξουμε τους πολιτικούς συσχετισμούς- να συνεχίσουμε επίμονα και επιθετικά να καταγγέλλουμε την ασυνέπεια, τον καιροσκοπισμό και τον τυχοδιωκτισμό των διαχειριστών της εξουσίας, το πολιτικό παζάρι και το ξεπούλημα των ελπίδων των ανθρώπων του μόχθου, των ανθρώπων της παιδείας και του πολιτισμού. Κι ας γινόμαστε δυσάρεστοι, κι ας γινόμαστε «κουραστικοί», και ας γινόμαστε ενοχλητικοί.
Να τους το λέμε και να το ξαναλέμε: «Το είπατε, το υποσχεθήκατε, κάντε το!».

Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ διόγκωσαν και όξυναν στο μέγιστο βαθμό το πρόβλημα των συμβασιούχων, έπαιξαν με τα όνειρα και τις προσδοκίες χιλιάδων εργαζομένων, αρνήθηκαν πεισματικά κάθε νομοθετική ρύθμιση για την μονιμοποίησή τους. Τα μουσικά σχολεία στελεχώθηκαν με συμβασιούχους, η εκμετάλλευση ενός «φτηνού» εργατικού-εκπαιδευτικού δυναμικού καταδικασμένου στην εξευτελιστική ωρομισθία και την ταπεινωτική πολιτική ομηρία ήταν πάντα η σκοτεινή πλευρά, το όνειδος του σημαντικότατου θεσμού των μουσικών σχολείων.

Η Ν.Δ. υποσχέθηκε να δικαιώσει τους συμβασιούχους. Δεν το έπραξε, όχι τουλάχιστον στο βαθμό που όφειλε, με καθαρές, τίμιες και ξεκάθαρες λύσεις, χωρίς εξαιρέσεις και αποκλεισμούς. Καθηγητές παραδοσιακών οργάνων με προϋπηρεσία όχι 30, αλλά 60 και 100 μηνών, με τεράστια διδακτική εμπειρία, έμειναν αδικαιολόγητα έξω από το 30μηνο, καταδικάστηκαν στον …αργό θάνατο δια της ωρομισθίας, αντιμετωπίζοντας την πάγια αρνητική στάση του υπουργείου στα αιτήματά τους, με μια επιχειρηματολογία μίζερη και νομικίστικη που όμως δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για καμμιά σοβαρή πολιτική ηγεσία. Αν δεν υπάρχει το κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΛΟΓΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ, σε αντιστοιχία με τις δεσμεύσεις, τις υποσχέσεις αλλά και το «κοινό περί δικαίου αίσθημα» -αν μη τι άλλο- που κακίζει και στιγματίζει την αδικία, την αυθαίρετη διάκριση, τα «δύο μέτρα και δύο σταθμά».

Και για να ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας, οι δηλώσεις του κ. Καλού για «δύο χωριστές δεξαμενές» (ωδειακών και πανεπιστημιακών) δύο μόνον ερμηνείες επιδέχονται λογικά: Είτε ποσόστωση στους διορισμούς (όπως πρότεινε πρόσφατα ο πρόεδρος του ΑΣΕΠ κ. Βέης) είτε «οι μουσικολόγοι στα γενικά σχολεία και οι ωδειακοί στα μουσικά».

Απ΄ότι φαίνεται, τίποτα από τα δύο δεν πρόκειται να ισχύσει. Μία ακόμα κυβερνητική θέση - δέσμευση θα αποσυρθεί κατόπιν …ωρίμου σκέψεως (;).

Ας αναλογιστούν στο υπουργείο τις συνέπειες, τον αντίκτυπο της ανακολουθίας  λόγων και έργων, την πικρία και την απογοήτευση ανθρώπων 35, 40, 45 χρονών που έδωσαν την ψυχή τους για τα μουσικά σχολεία τόσα χρόνια και που – τουλάχιστον εκεί, στα μουσικά σχολεία, στις ειδικεύσεις οργάνων – δικαιούνται να έχουν τη δυνατότητα να συνεχίσουν να προσφέρουν και να εξασφαλίσουν τη μόνιμη και σταθερή δουλειά τους.

Γιώργος Λαμέρας
Συμβασιούχος εδώ και οχτώ χρόνια στο ΠΜΓΛ Παλλήνης
Πρόεδρος της Π.Ε.Α.Ω.Μ.Δ.Ε.

24 Μαρτίου 2007