Αθήνα 13.6.2007
Το πάθημά της στην προσπάθεια της να εργασθεί σε ένα Δημοτικό Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών διεκτραγωδεί αναγνώστριά μας που θέλει να κρατήσει την ανωνυμία της.

Το πλήρες κείμενο της επιστολής της έχει ως εξής:

Εδώ και καιρό παρακολουθώ την εφημερίδα σας και την θεωρώ από τις πλέον αξιόπιστες και ενημερωτικές. Έτσι, είπα κι εγώ να δημοσιοποιήσω το πάθημά μου.

Πέρσι το καλοκαίρι είχε βγει από έναν Δήμο μια προκήρυξη για την σύναψη συμβάσεων έργου σε ένα υπό ίδρυση Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών (ΚΔΑΠ). Προσελάμβαναν καθηγητές μουσικής, γυμναστές και ειδικούς σε καλλιτεχνικά θέματα και σε θέματα περιβάλλοντος. Έκανα αίτηση, με κάλεσαν για συνέντευξη και μερικές μέρες αργότερα μου ανακοίνωσαν ότι προσελήφθηκα. Η θέση ήταν διάρκειας δύο ετών, με καθορισμένο μισθό, κανονικό ωράριο και ένσημα. Εγώ και τα αλλά παιδιά ξεκινήσαμε προετοιμασίες. Βρισκόμασταν με τον υπεύθυνο του Δήμου και σχεδιάζαμε τη λειτουργία του νεοσύστατου ΚΔΑΠ. Υπογράψαμε και τις συμβάσεις, αλλά όπως μας είπαν θα πληρωνόμασταν ένα μήνα αργότερα, μόλις θα ξεκινούσε η λειτουργία του Κέντρου. Ήταν Αύγουστος όταν υπογράψαμε. Τον Σεπτέμβρη έγιναν εκλογές, άλλαξε ο Δήμος χέρια και όλοι μας βρεθήκαμε στον αέρα. Μας καλούσαν δήθεν για να ανανεώσουμε τις συμβάσεις, με το πρόσχημα ότι κάτι ξέχασαν, και τις έπαιρναν πίσω. Εγώ δεν πήγα και η σύμβαση παρέμεινε στα χέρια μου. Τελικά το έργο δεν έγινε, οι υπεύθυνοι μας βλέπουν στο δρόμο και κάνουν πως δεν μας ξέρουν και ο νέος δήμαρχος ποιεί την νύσσαν.

Προεκλογικό τρικ ήταν, αλλά εγώ και τα αλλά παιδιά αφήσαμε πράγματα για να πάμε εκεί. Αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατό να επιτρέπονται τέτοια πράγματα; Τιμωρούνται ποτέ αυτοί;