Με αφορμή τις δηλώσεις και τις τοποθετήσεις βουλευτών της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης, σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές, σχετικά με τους εργαζόμενους με τα προγράμματα Stage, νιώθουμε την ανάγκη να εκφράσουμε, μέσω της εφημερίδας σας, τη λύπη μας αλλά και την ανησυχία  μας, γιατί ένα μείζον πρόβλημα που βασανίζει το σύνολο των εργαζομένων με τα προγράμματα αυτά, τυγχάνει τουλάχιστον ανεύθυνης αντιμετώπισης.

Είναι γνωστό ότι η κυβέρνηση της Ν.Δ., με το προεδρικό διάταγμα 164/2004 (Παυλόπουλου) επιχείρησε να λύσει το θέμα της ομηρίας και της εκμετάλλευσης των συμβασιούχων που κληρονόμησε από το προηγούμενο καθεστώς, αλλά και να δημιουργήσει ένα θεσμικό πλαίσιο το οποίο δεν θα επιτρέπει στο εξής παρόμοιες καταστάσεις. Τα γεγονότα όμως διαψεύδουν τις προθέσεις των κυβερνήσεων της Ν.Δ., δεδομένου ότι οι εργασιακές συνθήκες ομηρίας μετατράπηκαν σε εργασιακές συνθήκες δουλείας!

Πως μπορεί να ονομάσει κανείς κάποιον ο οποίος εργάζεται χωρίς να του αναγνωρίζουν κανένα εργασιακό δικαίωμα και ως εκ τούτου δεν θεωρείται εργαζόμενος; Πως μπορεί να ονομάσει κανείς κάποιον, ο οποίος ενώ έχει όλα τα απαιτούμενα προσόντα, την παιδεία, την εκπαίδευση, φέρει εις πέρας με επιτυχία όλες τις υποχρεώσεις που του ανατίθενται από την υπηρεσία του, είναι παρόν ώρες και μέρες που δεν οφείλει να βρίσκεται στη θέση του, παρόλα αυτά βρίσκεται και συμβάλλει στην εύρυθμη και αδιάκοπη λειτουργία της; Πως αλλιώς να ονομάσει κανείς κάποιον ο οποίος στερείται βασικών και Συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων, όπως η εργασία με ασφάλιση και το συνταξιοδοτικό δικαίωμα; Πώς αλλιώς να περιγράψει κανείς αυτή την κατάσταση, εκτός από Θεσμοθετημένη Σύγχρονη Δουλεία;

Είναι πλέον γνωστό ότι στο Δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα εργάζονται, μέσω των προγραμμάτων Stage, επί σειρά ετών, που σε πολλές περιπτώσεις ξεπερνάει τα πέντε έτη, άνθρωποι χωρίς ένσημα, με μισθό 400 και 500 ευρώ, χωρίς επιδόματα, χωρίς δικαιώματα, χωρίς μέλλον! Μιλάνε για μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό προκειμένου να εξασφαλίσουν τις συντάξεις των εργαζομένων και των νέων, εξαιρώντας από αυτό μεγάλη μερίδα εργαζομένων. Μιλάνε για μέτρα κατά της «μαύρης» (ανασφάλιστης) εργασίας, ενώ ταυτόχρονα θεσμοθετούν την «μαύρη» εργασία. Δηλώνουν και πιστεύουν, ελαφρά τη καρδία, ότι είμαστε καταρτιζόμενοι -ή κάποιου είδους εκπαιδευόμενοι- ταυτίζοντας, ατυχώς, τον όρο «δια βίου μάθηση» με την κανονική εργασία.

Είναι αδιανόητος, αλλά δυστυχώς πραγματικός, ο τρόπος με τον οποίο, αυτοί που λένε ότι έλυσαν το πρόβλημα της ομηρίας, μετατρέπονται σε στυγνούς εκμεταλλευτές ανθρώπων, καταδικάζοντας και υποθηκεύοντας το μέλλον μας. Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται κάποιος απλά εκπαιδευόμενος όταν ασκεί τα καθήκοντά του για περισσότερα από πέντε συνεχή χρόνια στον ίδιο φορέα, στην ίδια θέση, και μάλιστα με επιτυχία και επαίνους; Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει με το γεγονός ότι οι συνεχείς ανανεώσεις των συμβάσεών «εκπαίδευσης και απόκτησης εργασιακής εμπειρίας» δεν είναι τίποτε άλλο από συνεχείς ανανεώσεις συμβάσεων εξαρτημένης εργασίας και τα πρόσωπα που θεωρούν εκπαιδευόμενους εργαζόμενοι. Στην πραγματικότητα ψήφισαν το Προεδρικό Διάταγμα (Παυλόπουλου) ενώ είχαν ήδη βρει τον τρόπο να το προσπεράσουν, επιβεβαιώνοντας τη φήμη του «πολυμήχανου έλληνα», αλλά με την αρνητική έννοια του όρου.

Γνωστοποιώντας όλα τα παραπάνω και δίνοντας συμπληρωματικές διευκρινήσεις σε όποιον επιθυμεί για το "έγκλημα" το οποίο επιτελείται, θα θέλαμε να αναφέρουμε ότι δηλώσεις όπως αυτές του κ. Τσιτουρίδη, ο οποίος είπε ότι «δεν στρατολογήσαμε κανέναν με το ζόρι σε αυτά τα προγράμματα και ότι όποιος θέλει αποχωρεί», είναι τουλάχιστον προκλητικές και σίγουρα ατυχείς. Του απαντάμε ότι εμείς αποδεδειγμένα κάνουμε καλά τη δουλειά μας, το σύνολο του ελληνικού λαού όμως, με την πρόσφατη ψήφο του (είτε αυτή ήταν ψήφος σε άλλο κόμμα, είτε αποχή), δείχνει ότι μάλλον αυτοί δεν κάνουν καλά τη δική τους δουλειά και ως εκ τούτου αυτοί θα πρέπει να σκεφτούν αν πρέπει να παραμείνουν ή να φύγουν. Επιπρόσθετα, του υπενθυμίζουμε ότι είναι πολιτικός και βρίσκεται στη Βουλή επειδή κάποιοι τον τίμησαν με την ψήφο τους να τους εκπροσωπεί, δίνοντας λύσεις σε προβλήματα. Η τοποθέτησή του σε ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα, όπως το δικό μας, στο οποίο είναι συνένοχος για τη δημιουργία του, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ορθή πολιτική τοποθέτηση και πάντως δεν προτείνει καμία λύση.

Εμείς από την πλευρά μας, όσο αντέχουμε και πριν μας «εξοντώσουν», θα φωνάζουμε για τα αυτονόητα:
• Ζητάμε τα ένσημα τα οποία μας οφείλουν από την πρώτη ημέρα εργασίας μας.
• Ζητάμε την, με νομοθετική ρύθμιση, μετατροπή των συμβάσεών μας σε συμβάσεις αορίστου χρόνου.
• Ζητάμε να μας δώσετε το δικαίωμα να ονειρευτούμε το μέλλον, το οποίο με τρόπο σκληρό, σε ούτως ή άλλως δύσκολους καιρούς, μας στερείτε.

Με εκτίμηση

Ανασφάλιστοι εργαζόμενοι με το πρόγραμμα Stage
στο Υπουργείο Πολιτισμού
Υπηρεσίες νομού Ηρακλείου

Υ.Γ.: Παρακαλούμε να δημοσιευθεί η παρούσα επιστολή.