Αθήνα 16.10.2009
Αναγνώστης μας δεν συμφωνεί με την διενέργεια ετήσιου γραπτού διαγωνισμού από το ΑΣΕΠ και εξηγεί του λόγους.

Γράφει:

Αξιότιμοι κύριοι,
με λύπη είδα δημοσιευμένη στην ιστοσελίδα σας άλλη μια άποψη που ευαγγελίζεται την διεξαγωγή ετήσιου γραπτού διαγωνισμού από το ΑΣΕΠ ως την ορθότερη λύση για την αποκατάσταση αδικιών στο σύστημα πρόσληψης σε φορείς του Δημοσίου.

Πρόκειται, κατά τη γνώμη μου, για μια άποψη ηθικά ανερμάτιστη, η οποία στην πραγματικότητα δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύνει. Και εξηγούμαι:

Οι διαγωνισμοί με σειρά προτεραιότητας πολλές φορές κατακρίνονται ως «στημένοι», δεκτικοί αθέμιτων παρεμβάσεων. Πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα ζήτημα που μπορεί να επιλυθεί πολύ εύκολα με την υπαγωγή του συνόλου των σχετικών διαδικασιών στο ΑΣΕΠ. Δεν είναι τυχαίο ότι στην συντριπτικότατη πλειονότητα των περιπτώσεων άτομα που πίστευαν ότι είχαν αδικηθεί προσέφυγαν στο ΑΣΕΠ και δικαιώθηκαν. Επιπλέον, η διαπίστωση της αδικίας είναι ιδιαίτερα εύκολη, αν αναλογιστεί κανείς ότι καθένας γνωρίζει τον αριθμό μορίων που διαθέτει και ως εκ τούτου η αναγνώριση μικρότερου αριθμού μέσα από τους σχετικούς πίνακες καθιστά ιδιαίτερα ευχερή την διαπίστωση σχετικού προβλήματος.

Από την άλλη πλευρά, επιλογή μέσω αποκλειστικά γραπτού διαγωνισμού παρουσιάζει πλήθος προβλημάτων:
- Ενισχύει την παραπαιδεία, αδειάζοντας τα -ούτως ή άλλως περιορισμένων δυνατοτήτων- πορτοφόλια των υποψηφίων ή των γονέων τους, οι οποίοι πολλές φορές αναλαμβάνουν την οικονομική στήριξη του εγχειρήματος.
- Δεν αντιμετωπίζει στην ουσία του το πρόβλημα της αδιαφάνειας, καθώς περιπτώσεις «παιχνιδιών» με τα γραπτά έχουν παρουσιαστεί αρκετές φορές.
- Καταβαραθρώνει όσους μετά από υπερδεκαετείς σπουδές για την απόκτηση μεταπτυχιακών τίτλων σπουδών και σε ηλικίες που υπερβαίνουν -ενίοτε κατά πολύ- τα 30 βλέπουν ως μόνη λύση το χιλιάρικο του Δημοσίου. Αυτοί οι άνθρωποι, αντιπροσωπεύοντας συνήθως κάθε λογής γνωστικό αντικείμενο και συνεπώς μη έχοντας αφετηριακά τις ίδιες δυνατότητες, καλούνται να ξαναδιαβάσουν πολλές φορές πράγματα με τα οποία πρώτη φορά έρχονται σε επαφή, και να εξεταστούν εκ νέου, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα μέχρι το σημείο αυτό επιτεύγματά τους. Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό κάτι τέτοιο θέτει σε δοκιμασία όρους του τύπου «άξιοι» και «ανάξιοι», που τόσο εύκολα βρίσκονται στο στόμα εκφραστών της αντίθετης προσέγγισης.

Εν κατακλείδι, υποστηρίζω την διατήρηση του υπάρχοντος συστήματος, το οποίο περιλαμβάνει τόσο γραπτούς διαγωνισμούς όσο και διαγωνισμούς με σειρά προτεραιότητας, με παράλληλη εξυγίανση του αντίστοιχου θεσμικού πλαισίου, μια και εκεί νομίζω ότι πραγματικά βρίσκεται το πρόβλημα. Οι διαγωνισμοί του πρώτου είδους απευθύνονται σε ανθρώπους οι οποίοι σε πρώιμο ηλικιακά σημείο και χωρίς ιδιαίτερο κόπο επιθυμούν να ενταχθούν στην αγορά εργασίας, ενώ οι διαγωνισμοί του δεύτερου είδους αφορούν όσους διαθέτουν τίτλους σπουδών που αποκτήθηκαν με πολύ κόπο και θυσίες σε χρόνο.

Θ. Μ.