ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Αθήνα 3.12.2004
Είναι όντως ρηξικέλευθη η απόφαση της Κυβέρνησης να εισάγει την προσωπική συνέντευξη ως στοιχείο αξιολόγησης των υποψηφίων για πρόσληψη στο Δημόσιο. 

Όχι γιατί ενδέχεται να χρησιμοποιηθεί από το κομματικό κράτος για το βόλεμα των "γαλάζιων παιδιών".

Η απειλή προέρχεται από τους κάθε απόχρωσης "προσωπάρχες" του δημόσιου τομέα.

Όλους αυτούς που φιγουράρουν στον πίνακα της παραβατικότητας των ετήσιων εκθέσεων του ΑΣΕΠ και ενίοτε παίρνουν θέση στα εδώλια των δικαστηρίων ή και στα δελτία των ειδήσεων.

Αυτούς που με γνώμονα το μικροσυμφέρον τους βάλλουν κατά της αξιοκρατίας και όχι κατά των θιασωτών του ενός ή του άλλου κόμματος.

Αυτοί ήταν και είναι η μάστιγα στις προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ.

Οι οποίες -δεν πρέπει να ξεχνάμε- χαρακτηρίζονται από υψηλά επίπεδα διαφάνειας και αντικειμενικότητας, αποτελώντας ίσως το μοναδικό είδος προσλήψεων που οι Έλληνες χαίρουν ίσης μεταχείρισης.

Κάτι που μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας ρίχνοντας απλά μια ματιά στον κοντινό του περίγυρο.

Η καθιέρωση της προσωπικής συνέντευξης στις προσλήψεις με την διαδικασία της σειράς προτεραιότητας δεν είναι κάποιο προωθημένο μέτρο που βρίσκει ανέτοιμη την ελληνική κοινωνία.

Εφαρμόζεται με επιτυχία (ή τουλάχιστον χωρίς παρατράγουδα) εδώ και δέκα χρόνια στις προσλήψεις ειδικού επιστημονικού προσωπικού, υπό την εποπτεία του ΑΣΕΠ.

Το γεγονός ότι καλείται το ΑΣΕΠ να την εφαρμόσει στην πράξη, αποτελεί την καλύτερη εγγύηση.

Εάν στην πορεία η Ανεξάρτητη Αρχή διαπιστώσει γενικευμένο σύμπτωμα "υποκειμενικής κρίσης" οφείλει να βγει και να ζητήσει την κατάργηση του μέτρου.

Δεν θάχουμε χάσει πολλά. Απλά ένα ακόμη ραντεβού με την... Ιστορία, αφού η θέσπιση της συνέντευξης αποτελεί ζητούμενο εδώ και πολλά χρόνια.

Την έλευσή της καθυστερούσε ο φόβος της αναβίωσης του πελατισμού, ο οποίος μας κατατρύχει από συστάσεως του ελληνικού κράτους.