Αθήνα 18.9.2011, 17:54

Του ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Δεν είναι μακριά η μέρα που όλοι αυτοί που τώρα καταφέρονται άκριτα κατά των δημοσίων υπαλλήλων θα αισθανθούν έντονα τις παρενέργειες της συρρίκνωσής του δημόσιου τομέα και θα αναπολούν τις παλιές καλές ημέρες, τότε που αυτό το κράτος, με τα στραβά και τα ανάποδά του, έφερνε βόλτα τις ανάγκες τους.

Πολύ σύντομα θα αντιληφθούν ότι το πολύ δημόσιο είναι τεκμήριο της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ανάπτυξης ενός λαού και θα κατανοήσουν γιατί τα πέντε εκατομμύρια των νορβηγών διατηρούν και συντηρούν περίπου 700.000 δημοσίους υπάλληλους, δηλαδή όσους είχαμε και στην προ τρόικας Ελλάδα των έντεκα εκατομμυρίων κατοίκων, μια χώρα με γεωμορφολογικές ιδιαιτερότητες που δεν συναντώνται σε καμιά άλλη της Ευρώπης και που δικαιολογούν αυξημένο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων.

Τότε θα αρχίσουν να διαμαρτύρονται για την έλλειψη υπαλλήλων και την απουσία του κράτους, διοργανώνοντας ίσως και διαδηλώσεις, γιατί θα έχουν ήδη καταλάβει ότι το πρόβλημα δεν ήταν στον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων αλλά στην ανορθολογική κατανομή υπαλλήλων και υπηρεσιών, που είχε ως αποτέλεσμα την παροχή κακών υπηρεσιών προς τον πολίτη. Και ίσως αρχίσουν να εστιάζουν την κριτική τους στους πολιτικούς που διαμόρφωσαν αυτή την κατάσταση (δυστυχώς οι περισσότεροι βρίσκονται ακόμη στο κοινοβούλιο) κι όχι στους δημοσίους υπαλλήλους, που μάλιστα είναι παιδιά τους, σύζυγοί τους, αδέλφια τους ή ξαδέλφια τους.

Δυστυχώς, όμως, το παιχνίδι θα έχει πλέον χαθεί και αυτοί θα αρκούνται να παρατηρούν την επέλαση του ακιβοπληρωμένου ιδιωτικού σε βάρος του δωρεάν δημοσίου.