Η αλήθεια κατά το υπουργείο έχει ως εξής: «Οι μνημονιακοί νόμοι έθεταν κάθε δημόσιο υπάλληλο που τον βάρυνε πειθαρχική κατηγορία και παραπεμπόταν στο πειθαρχικό συμβούλιο σε αυτοδίκαιη, αυτόματη αργία. Αθώοι ή ένοχοι, με επαρκείς ή όχι ενδείξεις ενοχής, για σοβαρά ή όχι αδικήματα, όλοι πετάγονταν αναπολόγητοι έξω από τη δουλειά τους, κατά προφανή παραβίαση του τεκμηρίου αθωότητας.

Ο νόμος 4325/2015 επανέφερε τον κανόνα του πειθαρχικού δικαίου που ίσχυε επί δεκαετίες, πριν από τη μνημονιακή λαίλαπα: αυτοδίκαιη, αυτόματη αργία εφαρμόζεται, αλλά όχι για όλες τις πειθαρχικές κατηγορίες, μόνο για τις πιο σοβαρές: π.χ. αν έχει ασκηθεί δίωξη σε βάρος  καθηγητή για παιδεραστία, αν το πειθαρχικό αδίκημα είναι ταυτόχρονα και ποινικό και υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις ενοχής που οδηγούν σε προφυλάκιση κ.λ.π.  Στις άλλες περιπτώσεις η αργία είναι δυνητική. Δηλαδή, ο νόμος δίνει την δυνατότητα στον Υπουργό ή τον επικεφαλής του δημόσιου νομικού προσώπου (π.χ. του νοσοκομείου) να θέσει εκτός καθηκόντων τον πειθαρχικά κατηγορούμενο μόνο με την υπογραφή του και στη συνέχεια να ζητήσει από το πειθαρχικό συμβούλιο να τον θέσει σε δυνητική αργία, μέχρις ότου δικάσει επί της ουσίας την υπόθεση του.

Όλα αυτά αναλύθηκαν σε εγκύκλιο του υπουργείου αμέσως μετά την ψήφιση του νόμου. Επειδή δε ορισμένα πειθαρχικά συμβούλια δεν έχουν ακόμη συγκροτηθεί, με συνέπεια ορισμένες από τις προθεσμίες του νόμου να μην είναι δυνατό να  τηρηθούν, με την από 22/6/2015 εγκύκλιο του Υπουργείου, και σχετική τροπολογία, διευκρινίζεται ότι οι προθεσμίες παρατείνονται μέχρι να καταστεί δυνατή η σύγκληση των συμβουλίων. Κανένας «επίορκος» λοιπόν δεν επιστρέφει χωρίς πειθαρχική κρίση στη δουλειά του. Το δημόσιο συμφέρον προστατεύεται, χωρίς βλάβη του νομικού πολιτισμού μας».