Στη σειρά εκθέσεων Φωτογραφικά Ζεύγη παρουσιάζεται η δουλειά δυο φωτογράφων και μελών του «Φωτογραφικού Κύκλου», των οποίων οι δρόμοι της ζωής ή της φωτογραφίας συναντώνται με κάποιο τρόπο. Μπορεί να είναι συγγενείς ή μπορεί να είναι αχώριστοι φίλοι. Μπορεί το θέμα της φωτογραφίας τους να είναι κοινό, ή μπορεί και η καλλιτεχνική τους προσέγγιση να είναι όμοια. Μπορεί όμως να συνδέονται και μέσα από την ουσιαστική διαφορά μιας φαινομενικά όμοιας δουλειάς. Έτσι, ο διάλογος των εκάστοτε δύο καλλιτεχνικών προτάσεων θα επεκτείνεται νοερά και πέρα από τις αναρτημένες φωτογραφίες, αφού η σχέση των ίδιων των φωτογράφων αλλά και των προτάσεών τους θα προκαλεί τις αναζητήσεις ταυτίσεων και αποστάσεων.

Η έβδομη αυτή έκθεση παρουσιάζει φωτογραφίες της Λίας Ζαννή και του Μιχάλη Πολιτόπουλου. Οι δύο φωτογράφοι συνδέονται με προσωπική φιλική σχέση και είναι από τα παλιότερα μέλη του «Φωτογραφικού Κύκλου». Η παράθεση (και αντιπαράθεση) της δουλειάς τους, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον

Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2017 στις 19:30, στην γκαλερί Κέννεντυ της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (Μασσαλίας 22, Κολωνάκι). Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 4 Μαρτίου 2017. H είσοδος είναι ελεύθερη.

Την σειρά διευθύνει ο θεωρητικός της φωτογραφίας και ιδρυτής του «Φωτογραφικού Κύκλου», Πλάτων Ριβέλλης και η επιμέλεια της συγκεκριμένης έκθεσης είναι του φωτογράφου Πάνου Ροζάκη. 

Πληροφορίες: Διεύθυνση Πολιτιστικών Ελληνοαμερικανικής Ένωσης (210 3680052), www.hau.gr/culture.

Λία Ζαννή – Μιχάλης Πολιτόπουλος

Οι εικόνες της Λίας Ζαννή μας γυρίζουν στις πηγές της φωτογραφικής τέχνης, εκεί όπου η φυσική επιθυμία για συλλογή οικείων στιγμών διασταυρώνεται με την προσωπική, ιδιαίτερη και επιλεκτική ματιά του συνειδητού δημιουργού. Περιγράφοντας τον περίγυρό της με τρυφερότητα και ευαισθησία, καταφέρνει να τον μεταμορφώσει σε «θέατρο» των ονειροπολήσεών της κι εμείς, ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα των αναμνήσεών της, συμμετέχουμε στις μικρές, φαινομενικά ασήμαντες, καθημερινές της «τελετουργίες» και γευόμαστε τις συγκινήσεις των οπτικών της περιπλανήσεων. Ανακαλούμε οικείους ήχους, ξεχασμένες γεύσεις και μυρωδιές, ανακτώντας τονικότητες ευαισθησίας που καλύπτονται από τους διανοητικούς θορύβους της εποχής μας. Και ξανακερδίζουμε για λίγο την πίστη μας στη μαγεία του παραδείσου, που διαλύθηκε όταν εξοριστήκαμε από το παιδικό μας δωμάτιο. Ενός χαμένου παραδείσου, αλλά ίσως ακριβώς για αυτόν το λόγο και του μοναδικού αληθινού, σύμφωνα με τον Marcel Proust, τον συγγραφέα που στις σελίδες του αγαπά τόσο συχνά να επανέρχεται.

Ο χώρος της φωτογραφίας κυριαρχείται σήμερα από εικόνες που κραυγάζουν τη φιλοδοξία των δημιουργών τους. Αυτή η πρόθεση του εντυπωσιασμού εύκολα  προδίδεται από την εκβιαστική «πρωτοτυπία» τους, που εξαντλείται σε νοηματικές και συναισθηματικές υπογραμμίσεις, φορμαλιστικές ακροβασίες και ακραία μινιμαλιστικές επιλογές. Ο Μιχάλης Πολιτόπουλος, ίσως και λόγω χαρακτήρα, από πολύ νωρίς απέφυγε αυτούς τους σκοπέλους. Ο ίδιος αναζητεί και χαίρεται τις μικρές, φευγαλέες  στιγμές της ζωής του, ενώ οι φωτογραφίες του, μελαγχολικά ρευστές, «μιλούν» για το χρόνο που κυλάει σαν άμμος μέσα από τα χέρια μας και, αποθεώνοντας την απόλαυση της στιγμής, μας κάνουν κοινωνούς αυτής της εμπειρίας του. Η αθωότητα της ματιάς του τρέφεται από φαινομενικά ασήμαντες οικογενειακές και ταξιδιωτικές στιγμές «ντυμένες» με αισθησιασμό και τρυφερότητα. Έτσι, οι εικόνες του, απαλλαγμένες από τον κομπασμό και την αγωνία της επιτυχίας, μας περιβάλλουν με την ήρεμη στοχαστικότητα, την απλότητα και τη γοητεία της φυσικότητάς τους, σαν τις μελωδίες της Ανατολής, του ιδανικού τόπου των ταξιδιωτικών του αποδράσεων.